Dinsdag was een lievelingsdag. Dan gingen de kinderen van de basisschool op de hoek naar de gymzaal. Een hele rits fietste langs uw huis. En u zwaaide. Kende geen van de kinderen, want uw enige zoon had er geen en de tantezeggers die er ooit waren, verhuisden naar ver, lang geleden. Maar u zwaaide, want soms zwaaiden ze terug. En dan was u bij een ander raam, in een ander jaar, even heel gelukkig.
De beelden zijn wazig en de ondertiteling ontbreekt als u terug probeert te kijken. De draadjes van gedachten zitten nergens meer aan vast.Het wat- en waar precies is als een droom bij het wakker worden. Alles in flarden. Al het precieze eigenlijk
Elke avond komt uw zoon eten. U kookt. Steeds vaker hetzelfde, want de gerechten zijn zo lastig te onthouden. Hutspot was altijd zo lekker. Of ik het recept op wil schrijven en de volgorde van koken. Dan lukt het wel.
Of ik niet even wat langer wil blijven of een keer zomaar wil komen. U wilt me daar wel voor betalen, voor de aanspraak. De dagen duren zo lang tot aan de avond. Ik bel met het ouderenpastoraat van de kerk waar u altijd kwam. Of er niet af en toe iemand op visite kon komen. Maar u stond al op de lijst, u kreeg al bezoek. Eens per maand ofzo. U was het vergeten.
Mijn werk bij u stopte. Mijn dagen vulden zich met andere dingen. Ik kwam nog een keer koffie drinken. U wist niet meer wie ik was, maar gezellig was het wel, dat er zomaar even iemand op visite kwam. Ik was opgelucht, u miste me niet. Voor mij tien anderen. Gelukkig. En ik ging door.
Vandaag begint de Week tegen Eenzaamheid. En ik word even stilgezet. Voor mij tien anderen. Echt? Of zonder mij ééntje minder?
Petronella
