“Een echt bos is het nog niet, al bloeien er paardenbloemen, staan er al wat jonge fruitboompjes, is er een fantastische oogst aan eenjarige groentes en kruiden en ligt er een waterpoel. Wij zijn in februari gestart en in het najaar gaan we de bomen planten”. Uit het verhaal van Marjolein, Marco en Mohammed blijkt dat veel geduld nodig is voor deze ecologische vorm van landbouw.
“Een voedselbos is echt lange termijn-denken”, zegt Marco. Daarom hebben zij met hun stichting ‘Herstellende Landbouw’ een stuk land aangekocht dat voor minimaal 150 jaar een voedselbos blijft. De oogst wordt verdeeld onder leden van de stichting en opgegeten”.Pas na zeven tot tien jaar levert het bos rendement op
Marco: “de grond onder onze voeten is van levensbelang voor ons voedsel, energie en drinkwater. Het vormt de basis voor het leven op aarde. Maar in de afgelopen jaren wordt steeds meer gezonde grond bedreigd door ontbossing, landbouw en verstedelijking. (Belangrijke oorzaak denkt Marco voor de vele overstromingen de afgelopen weken is de ontbossing). We kunnen discussiëren over of een voedselbos onder landbouw valt of dat het een bos is. Ik zie een combinatie van landbouw met bosbeheer. Er wordt immers niet geploegd, niet geëgd, geen kunstmest gestrooid of gif gespoten, maar wij bepalen wel waar wij struiken en bomen plaatsen. Bomen kunnen enorm veel vruchten en noten leveren, in plaats van alleen maar hout. Wij oogsten, steeds meer van meerderjarige planten. Soms vervangen we planten. Zeker in de opstartfase moeten we hard werken om een mooi voedselbos te krijgen. Koolstof en water wordt in de bodem vastgehouden. Het bos levert een kleine voetafdruk op en goed eten: fruit, noten, bessen, groenten”.
Het voedselbos is Ermelo is nog maar net gestart. Het systeem moet eigenlijk nog bewezen worden in Nederland. Het concept is al eeuwen oud. In Marokko bestaat er al een voedselbos van 2000 jaar oud. Uit onderzoeken bij oudere voedselbossen blijkt dat de opbrengst en het rendement van een voedselbos vele malen hoger is dan van standaard monocultuur landbouw perceel.
Marjolein is de boswachter, zij stuurt ook de vrijwilligers aan. Bijna dagelijks komen vrijwilligers uit de buurt om haar helpen: sommigen komen wieden in de tuintjes, anderen plaatsten liever een paar zonnepanelen. De vrijwilligers vullen elkaar goed aan. Marcel heeft de poel ontworpen en aangelegd. Boven de poel cirkelen al wat oeverzwaluwen. Els en Regula melden zich aan als nieuwe vrijwilligers. “we hadden gehoord over het voedselbos en willen graag bijdragen aan dit initiatief. We vinden dat de huidige landbouw niet meer kan, dat maakt de aarde kapot. Als je ziet hoe ze met de dieren en de aarde omgaan! Dit voedselbos moet de mensen ook bewust maken van de manier hoe wij met de landbouw en natuur omgaan”.
Er is in het hoge gras een pad gemaaid en er zijn moestuinbedden aangelegd. Met mulch en andere bedekking proberen we het bodemleven weer te verbeteren. “Wij onderzoeken welke bedekking past. Natuurlijk zullen wij in het begin nog veel brandnetels, rupsen of minder productieve gewassen krijgen, maar wij vertrouwen erop dat het evenwicht tussen alle soorten zich herstelt en dat we een robuust terrein krijgen waar we zo nu en dan van kunnen smikkelen. De oogst van het land na een half jaar heeft ons echt enorm doen verbazen. Veel meer dan verwacht. De courgettes blijven maar komen, heerlijke peultjes en een groente als raapsteel of tuinmelde is fantastisch lekker en het groeit super. Onze visie is om door gezonde lokale voeding te produceren we de aarde kunnen herstellen en daarvoor zoeken we vrijwilligers en donateurs. Op de website https://www.herstellendelandbouw.com kun je je aanmelden en kunnen we samen de oogst delen.
(Foto's Petra Lievense)
